Het was -2 graden buiten. Extreem koud voor begin juni, maar in de loop van de dag zou het wel warmer moeten worden. Mijn natte haren plakten tegen mijn nek en een rilling ging door mij heen. Ik keek naar mijn stagebegeleider. Bijna twee meter lang, piraat-achtig uiterlijk (open blouse, lang haar in een staart, oorbelletjes, nog net geen ooglapje op) en de beste man liep gemoedelijk rond zonder schoenen of sokken. Spontaan kreeg ik het nog kouder. Je loopt toch niet met -2 op blote voeten over een camping? Hij zag eruit als iemand die thuishoort in een tropisch oord, in plaats van op een camping in Duitsland, net tegen Oostenrijk aan. Er hing nog net geen sneeuw in de lucht. Maffe Duitsers, dacht ik nog.

Trein naar the middle of Nowhere

Ik was net 18 en dit zou mijn laatste stage worden als camping animatrice (ja, daar bestaat echt een opleiding voor). Met een veel te zware koffer (of waren het er twee?) zou ik de ICE naar Passau pakken, met een overstap in München. Een hele reis voor een meisje dat nog nooit alleen met de trein op reis was geweest. Ik ging in Nederlands zelfs bijna nooit met de trein! Bij vertrek in Amsterdam ging het al meteen mis. Mijn ouders zouden mij afzetten en uitzwaaien, maar eerst gingen we nog even koffie drinken. Met mijn zware koffers rolde ik dus Amsterdam Centraal binnen. Tot mijn schrik hoorde ik de omroep van de ICE al! Hij kon elk moment vertrekken. Ik had mij verschrikkelijk in de tijd vergist. Zo snel als we konden renden we de trappen op, propte we de koffers naar binnen en vloog zelf net op tijd de trein in voordat de deuren dichtgingen. Dag pap en mam. Tot over 4 maanden.

Vriendelijke mannetjes

Van Amsterdam naar München ging de reis verder goed, totdat ik moest overstappen. Mijn twee koffers waren echt te zwaar en op een of andere manier kon ik geen lift vinden. Met heel veel moeite kreeg ik mijn koffers dus trap op en af. Halverwege het perron van mijn volgende trein, stond er ineens een oudere man voor mijn neus. In mijn gedachte was hij echt een jaar of 80 ofzo. Of hij mij kon helpen met mijn koffers? Volgens mij zou hij eerder iets breken dan ik. De man was koppig en nam mijn koffers van mij over en hees ze de trein in. Ik bedankte hem en wilde op zoek gaan naar mijn zitplaats. “Ik heb een plek gereserveerd in het restaurant,” zei hij in het Duits tegen mij. Of ik bij hem wilde zitten. Ik was hem best dankbaar, maar ik ging toch liever alleen ergens zitten. “Kom op, je moet toch lunchen. Ik betaal je lunch.” En zo kwam het dat ik de rest van mijn reis vast zat aan een zorgzame opa die ik maar moeilijk kon verstaan. Aangekomen in Passau gaf hij mij zijn kaartje. Hij had een groot huis in Passau en ik mocht hem altijd komen bezoeken…Hmm…dank je?

Vanaf Passau moest ik een bus nemen naar het dorpje Neureichenau. Ik mocht de bus echt absoluut niet missen, want hij kwam maar 1 keer per dag langs het Beierse dorpje. Daar zou ik opgehaald worden door de eigenaar. Dat was de afspraak. Met mijn zware koffers kwam ik dus aan in Neureichenau, een klein dorpje in Freyung-Grafenau, vlakbij de grens met Oostenrijk en Tsjechië. Er stond een stond een schattig kerkje, een bakker (wel gesloten) en een paar huizen, maar geen campingeigenaar of enig teken van leven. Wachten dus maar. Na een tijdje besloot ik om te bellen, maar mijn bereik was slecht en ik kon de persoon die ik aan de lijn had niet verstaan. Er kwam dus niks uit en ik stond nog steeds te wachten in een onbekend dorp, met een camping dat ergens in de middle of nowhere stond. Lopen was dus geen optie.

Vermist: meisje in het Beierse Woud

Opeens stopte er een nieuw oud mannetje met een nog oudere auto bij de plek waar ik stond. Of ik naar de camping moest. Zonder echt op een antwoord te wachten begon hij mijn koffers in te laden. Blijkbaar is de omgeving hier zo verlaten dat een reiziger wel naar de camping moet. Een andere optie is er niet. Ik stap liever niet in bij vreemden en hij stelde zich voor als een kennis van de eigenaar. Ik stond onwijs in tweestrijd. Met hem meegaan en de kans vergroten dat ik ergens in het Beierse Woud word vermoord of hier blijven staan zonder hotel of bed terwijl het al donker werd. Na een schietgebedje stapte ik dus in. We reden direct het donkere bos in en er leek maar geen einde aan te komen. Asfalt maakte plaats voor een bospaadje en ik was er ondertussen van overtuigd dat ik in een of andere houten blokhut vermoord zou worden met een kettingzaag. Ondertussen bleef de vriendelijke man doorkletsen met een hoog Beiers bergdialect, wat ik slecht verstond.

Uiteindelijk doemde er een bord op langs de kant van de weg. Camping Knaus. Ik was er. Ik had het echt overleefd. Mijn koffers werden uitgeladen en de vriendelijke oude man ging er weer vandoor. Toen stond ik voor het eerst oog in oog met mijn stagebegeleider. Hij bracht mij naar het restaurant, waar op dat moment een hoop oude mannetjes bier aan het drinken waren en ik was blijkbaar een welkome afleiding. Iedereen begon rap met mij te praten en geloof mij, Beiers is echt niet zo makkelijk te verstaan, zelfs niet als je redelijk Duits spreekt. De keuken maakte iets voor mij klaar en daarna werd ik naar mijn caravan begeleidt, waar ik alleen werd gelaten. Vreemd begin van een stage, maar zeker wel één die je bij blijft.