Albert Hammond verwoordde in de zeventiger jaren het gevoel wat het moet zijn als je trein bent. Een gevoel wat voor een generatie uit de laat 20-ste eeuw nog enigszins herkenbaar is, maar vandaag de dag bijna is verdwenen.

Er waren geen computerspelletjes. De elektrische modelbanen waren meer het speelgebied van vaders en zelfs de houten treintjes  waren meer in het bezit van de beter gesitueerden. Nee, dan ik.

Ik speelde treintje. Zette wat stoelen achter elkaar of lag een paar kussens op de grond.  Was je de locomotief dan had je een kerntaak. Vooraan zittend waren je armen de drijfstangen voor het ronddraaien van de wielen. Soms mocht je broertje als tweede opzittende meedraaien, anders was zijn lol er gauw van af. Zuslief moest alleen maar blijven zitten.

Luid sissend denderde het spul over vlaktes, prairies en wat dies meer zij. Je verbeeldde jezelf de trein te zijn die op weg was.. zeg het maar. Je zag de rookpluimen, hoorde de stoomfluit en het regende vonken van het staal op staal.

Dit visioen kwam bij mij op toen ik voor het eerst sinds jaren weer het nummer ‘I am a train’ hoorde. Albert Hammond heeft het nummer op zijn eerste LP gezet. De tekst is zo simpel, dat ik er vanuit ga, dat ook hij nooit meer dan een paar oude houten stoelen als trein had.

Maar het nummer is aanstekelijk, lekker ritmisch en stemt tevreden. Het enige waar je nog over zou kunnen zeuren is of het refrein zegt “ticket train” of “choeka train.”  Mij maakt het niet uit. Ik zing uit volle borst mee. “I’m a train, I’m a train,  I’m a ticket train, Yeah!”

Foto gemaakt door Stephen Woods

Wil jij ook columnist voor Reizen met de trein worden? Neem dan contact op: Info@reizen-met-de-trein.nl